Vendbanimet kelte në Ballkan
Vendbanimet kelte në Ballkan janë një aspekt i rëndësishëm i historisë së hershme të këtij rajoni, veçanërisht gjatë periudhës së shekujve të IV dhe III para erës sonë. Keltët ishin një popull që u shtri gjerësisht në Ballkan dhe Evropë dhe njiheshin për kulturën e tyre të zhvilluar dhe shkathtësinë në luftë. Grupet galike, me origjinë nga krerët e ndryshëm La Tène, filluan një lëvizje juglindore në Ballkan që nga shekulli IV p.e.s.. Megjithëse vendbanimet galike ishin të përqendruara në gjysmën perëndimore të pellgut të Karpateve, kishte inkursione dhe vendbanime të dukshme brenda Ballkanit.
Nga bazat e tyre të reja në Ilirinë veriore dhe Panoninë, pushtimet galike arritën kulmin në fillim të shekullit III p.e.s., me pushtimin e Greqisë . Pushtimi i Greqisë i vitit 279 p.e.s. u parapri nga një sërë fushatash të tjera ushtarake të zhvilluara në Ballkanin jugor dhe kundër mbretërisë së Maqedonisë, të favorizuara nga gjendja e konfuzionit që erdhi nga trashëgimia e diskutueshme pas vdekjes së Aleksandrit të Madh . Një pjesë e keltëve pushtues kaluan në Anadoll dhe përfundimisht u vendosën në zonën që mori emrin e tyre, Galatia .
Vendbanimet e Evropës Juglindore
[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]Nga shekulli i IV p.e.s., grupet kelt u futën në rajonin e Karpateve dhe në pellgun e Danubit, që përkon me lëvizjen e tyre në Itali . Boii dhe Volcae ishin dy konfederata të mëdha kelte që në përgjithësi bashkëpunuan në fushatat e tyre. Grupet e ndarë u zhvendosën në jug nëpërmjet dy rrugëve kryesore: njëra pas Danubit, tjetra drejt lindjes nga Italia. Sipas legjendës, 300,000 keltë u shpërngulën në Itali dhe Iliri . [1]
Nga shekulli i III-të, banorët vendas të Panonisë ishin pothuajse plotësisht të keltizuar . [2] Mbetjet e La Tène gjenden gjerësisht në Panoni, por gjetjet në perëndim përtej Tizës dhe në jug përtej Savës janë mjaft të rralla. [2] Këto gjetje mendohet se janë prodhuar në vend, variacion norikano-panonian i kulturës kelte . Megjithatë, hasen veçori që sugjerojnë kontakte të vazhdueshme me provinca të largëta si Iberia . Tokat pjellore rreth lumenjve Panonian u mundësonin keltëve të vendoseshin lehtësisht, duke zhvilluar bujqësinë dhe qeramikën e tyre dhe në të njëjtën kohë duke shfrytëzuar minierat e pasura të Polonisë moderne. Kështu, duket se keltët kishin krijuar një atdhe të ri për veten e tyre në pjesën jugore të Evropës Qendrore ; në një rajon që shtrihet nga Polonia deri në Danub, por ka pak ose aspak prova jo të krishtera për këtë.
Ekspeditat e hershme
[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]Situata politike në Ballkanin verior ishte në fluks të vazhdueshëm me fise të ndryshme që dominonin mbi fqinjët e tyre në çdo kohë. Brenda fiseve, ekspeditat ushtarake kryheshin nga "një klasë luftëtarësh iniciative dhe e lëvizshme, të aftë herë pas here të pushtonin zona të mëdha dhe të shfrytëzonin popullsinë e tyre". [2] Situata politike në Ballkan gjatë shekullit të IV p.e.s. luajti në avantazhin e Keltëve. Ilirët kishin bërë luftë kundër grekëve, duke e lënë krahun e tyre perëndimor të dobët. Ndërsa Aleksandri sundonte Greqinë, keltët guxuan të mos shtyheshin në jug pranë Greqisë. Prandaj, ekspeditat e hershme kelte u përqendruan kundër fiseve ilire. [3]
Fisi i parë ballkanik që u mposht nga Keltët ishte Iliri Autariatae, i cili, gjatë shekullit të IV p.e.s., kishte gëzuar një hegjemoni mbi pjesën më të madhe të Ballkanit qendror, me qendër në luginën e Moravës . [2] Një rrëfim i taktikave keltike zbulohet në sulmet e tyre ndaj Ardianëve.
Në vitin 335 p.e.s., Keltët dërguan përfaqësues për t'i bërë homazhe Aleksandrit të Madh, ndërsa Maqedonia ishte e përfshirë në luftëra kundër trakëve në kufirin e saj verior. Disa historianë sugjerojnë se ky akt 'diplomatik' ishte në fakt një vlerësim i fuqisë ushtarake maqedonase. [3] Pas vdekjes së Aleksandrit të Madh, ushtritë kelte filluan të godasin rajonet jugore, duke kërcënuar mbretërinë greke të Maqedonisë dhe pjesën tjetër të Greqisë. Në vitin 310 p.e.s., gjenerali kelt Molistomos sulmoi thellë në territorin ilir, duke u përpjekur të nënshtronte Dardanët, Paionët dhe Triballët . Megjithatë Molistomos u mund nga dardanët. Mbreti i ri maqedonas Kasandri u ndje i detyruar të merrte nën mbrojtjen e tij disa nga armiqtë e tij të vjetër ilirë, edhe pse ilirët dolën fitimtarë. [3] Në vitin 298 p.e.s., Keltët tentuan një sulm depërtues në Traki dhe Maqedoni, ku pësuan një disfatë të rëndë pranë Haemus Mons nga duart e Kasandës. Megjithatë, një trup tjetër keltësh i udhëhequr nga gjenerali Cambaules marshoi në Traki, duke pushtuar zona të mëdha. [1] Fisi kelt i Serdive jetoi në Thrakë dhe themeloi qytetin Serdica, Sofja e sotme.
Pushtimet e Thrakisë dhe Greqisë
[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]Ekspedita e madhe e vitit 279 p.e.s
[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
Presioni ushtarak kelt ndaj Greqisë në Ballkanin jugor arriti pikën e kthesës në vitin 281 p.e.s.. Rënia e mbretërisë pasardhëse të Lisimakut në Traki i hapi rrugën migrimit. [4] Shkaku për këtë shpjegohet nga Pausanias si lakmia për plaçkë, [5] nga Justini si rezultat i mbipopullimit, [6] dhe nga Memnoni si rezultat i urisë. [7] Sipas Pausanias, një bastisje fillestare hetimore e udhëhequr nga Cambaules u tërhoq kur ata kuptuan se ishin shumë të paktë në numër. [5] Në vitin 280 pes, një ushtri e madhe e përbërë nga rreth 85,000 luftëtarë [8] u largua nga Panonia, u nda në tre divizione dhe marshoi në jug në një ekspeditë të madhe [9] [10] drejt Maqedonisë dhe Greqisë qendrore . Nën udhëheqjen e Cerethrius, 20,000 burra lëvizën kundër Thrakëve dhe Triballëve. Një divizion tjetër, i udhëhequr nga Brennus [11] dhe Acichorius [12] [13] lëvizi kundër Paionëve, ndërsa divizioni i tretë, i kryesuar nga Bolgios, synonte maqedonasit dhe ilirët . [5]
Bolgios u shkaktoi humbje të mëdha maqedonasve, mbreti i ri i të cilëve, Ptolemeu Keraunos, u kap dhe iu pre koka. [14] [15] Megjithatë, kontingjenti i Bolgios u zmbraps nga fisniku maqedonas Sostenes dhe të kënaqur me plaçkën që kishin fituar, kontingjentet e Bolgios u kthyen prapa. Sosthenes, nga ana tjetër, u sulmua dhe u mund nga Brennus dhe divizioni i tij, të cilët atëherë ishin të lirë të shkatërronin vendin.
Pasi këto ekspedita u kthyen në shtëpi, Brennus i nxiti dhe i bindi ata të bënin një ekspeditë të tretë të bashkuar kundër Greqisë qendrore, të udhëhequr nga ai dhe Acichorius. [5] Forca e raportuar e ushtrisë prej 152,000 këmbësorësh dhe 24,400 kalorësish është jashtëzakonisht e madhe. [16] Numri aktual i kalorësve duhet të jetë sa gjysma i madh: Pausanias përshkruan se si ata përdorën një taktikë të quajtur trimarcisia, ku çdo kalorës mbështetej nga dy shërbëtorë të hipur, të cilët mund ta furnizonin me një kalë rezervë nëse ai duhej të zbritej, ose të merrte. vendin e tij në betejë, nëse ai vritet ose plagoset. [17] [18]
Beteja e Thermopileve (279 pes)
[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]Një koalicion grek i përbërë nga etolianë, beotianë, athinas, fokianë dhe grekë të tjerë në veri të Korintit zuri vend në kalimin e ngushtë të Thermopylae, në bregun lindor të Greqisë qendrore. Gjatë sulmit fillestar, forcat e Brennus pësuan humbje të mëdha. Prandaj ai vendosi të dërgojë një forcë të madhe nën Acichorius kundër Etolisë . Detashmenti Etolian, siç shpresonte Brennus, u largua nga Termopile për të mbrojtur shtëpitë e tyre. Etolët iu bashkuan mbrojtjes masivisht - pleqtë dhe gratë iu bashkuan luftës. [19] Duke kuptuar se shpata galike ishte e rrezikshme vetëm nga afër, etolët iu drejtuan taktikave luftarake . [4] Sipas Pausanias, u kthye vetëm gjysma e numrit që ishte nisur për në Etol. [5]
Përfundimisht, Brennus gjeti një rrugë rreth kalimit në Thermopylae, por deri atëherë grekët kishin shpëtuar nga deti.
Sulmi në Delfi
[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
Brennus vazhdoi në Delfi, ku ai u mund dhe u detyrua të tërhiqej, pas së cilës ai vdiq nga plagët e marra në betejë. Ushtria e tij ra përsëri në lumin Spercheios, ku u shpartallua nga Thesalët dhe Malianët .
Të dy historianët që tregojnë sulmin ndaj Delfit, Pausanias dhe Junianus Justinus, thonë se Galët u mundën dhe u dëbuan. Ata u kapën nga një stuhi e fortë, e cila e bëri të pamundur manovrimin apo edhe dëgjimin e urdhrave të tyre. Nata që pasoi ishte e ftohtë dhe në mëngjes grekët i sulmuan nga të dyja anët. Brennus u plagos dhe Galët u kthyen, duke vrarë të plagosurit e tyre që nuk ishin në gjendje të tërhiqeshin. Atë natë, një panik ra në kamp, pasi Galët u ndanë në fraksione dhe luftuan mes tyre. Atyre iu bashkua Acichorius dhe pjesa tjetër e ushtrisë, por grekët i detyruan të tërhiqeshin në shkallë të plotë. Brennus mori jetën e tij duke pirë verë të pastër sipas Pausanias, ose duke therur veten sipas Justinit. Të shtypur nga etolët, galët ranë përsëri në Spercheios, ku thesalët dhe malianët që prisnin i shkatërruan. [17] [20]
Ari i mallkuar i Delfit
[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]Pavarësisht nga tregimet greke për humbjen e Galëve, tradita letrare romake preferoi një version shumë të ndryshëm. Straboni raporton një histori të treguar në kohën e tij për një thesar gjysmë legjendar - aurum Tolosanum, pesëmbëdhjetë mijë talenta (450 metrikë ton / 990,000 paund) ari dhe argjendi - që supozohet të ketë qenë ari i mallkuar i grabitur gjatë thesit nga Delphi dhe u kthyen në Tolosa ( Tulouse moderne, Francë ) nga Tectosages, të cilët thuhej se ishin pjesë e ushtrisë pushtuese.
Më shumë se një shekull e gjysmë pas pushtimit të supozuar, romakët sunduan Gallia Narbonensis . Në vitin 105 p.e.s., ndërsa po marshonte për në Arausio, prokonsulli i Galisë Cisalpine Quintus Servilius Caepio plaçkiti shenjtëroret e qytetit të Tolosa, banorët e të cilit ishin bashkuar me Cimbri, duke gjetur mbi 50,000 15 £ shufra ari dhe 10,000 15 £ shufra argjendi. Pasuritë e Tolosës u dërguan përsëri në Romë, por vetëm argjendi ia doli: ari u vodh nga një bandë grabitqarësh, të cilët besohej se ishin punësuar nga vetë Caepio dhe se kishin vrarë legjionin që e ruante. Ari i Tolosës nuk u gjet kurrë dhe u tha se i ishte dorëzuar trashëgimtarit të fundit të Servilii Caepiones, Marcus Junius Brutus .
Në vitin 105 p.e.s., Caepio refuzoi të bashkëpunonte me oficerin e tij epror, Gnaeus Mallius Maximus, sepse ai e mendonte atë si një novus homo, duke vendosur vetë të angazhohej në betejë kundër Cimbri, në Rhone . Atje, ushtria romake pësoi një disfatë dërrmuese dhe një shkatërrim të plotë, në të ashtuquajturën Beteja e Arausio ( Portokallia moderne).
Pas kthimit të tij në Romë, Caepio u gjykua për "humbjen e ushtrisë së tij" dhe përvetësim . Ai u dënua dhe iu dha dënimi më i ashpër i lejuar; atij iu hoq shtetësia romake, iu ndalua zjarri dhe uji 800 milje larg Romës, u gjobit me 15,000 talente (rreth 825,000 lb) prej ari dhe i ndalohet të shohë ose të flasë me miqtë ose familjen e tij derisa të largohet për në mërgim .
Pjesën tjetër të jetës e kaloi në mërgim në Smirnë të Azisë së Vogël . Humbja e tij dhe rrënimi që pasoi u konsideruan si një ndëshkim për vjedhjen e tij sakrilegjioze.
Straboni distancohet nga ky tregim, duke argumentuar se Galët e mundur nuk ishin në gjendje të merrnin një plaçkë të tillë dhe se, gjithsesi, Delfi ishte plaçkitur tashmë nga thesari i tij nga Fokianët gjatë Luftës së Tretë të Shenjtë në shekullin e kaluar. [21] Megjithatë, plaçkitja legjendare e Delfit nga Brennus paraqitet si fakt nga disa historianë të njohur modernë. [22]
Pas fushatave greke
[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit].svg)
Shumica e studiuesve e konsiderojnë fushatën greke një fatkeqësi për keltët.
Disa nga të mbijetuarit e fushatës greke, të udhëhequr nga Comontoris (një nga gjeneralët e Brennus) u vendosën në Traki . Në 277 p.e.s., Antigonus II Gonatas mundi Galët në Betejën e Lysimachia dhe të mbijetuarit u tërhoqën, duke themeluar një qytet-shtet jetëshkurtër të quajtur Tyle . [23] Një grup tjetër galësh, të cilët u ndanë nga ushtria e Brennusit në 281 p.e.s., u transportuan në Azinë e Vogël nga Nicomedi I për ta ndihmuar atë të mposhtte vëllanë e tij dhe të siguronte fronin e Bitinisë . Ata përfundimisht u vendosën në rajonin që mori emrin e tyre, Galatia . Ata u mundën nga Antioku I, dhe si rezultat, ata u kufizuan në malësitë djerrë në qendër të Anadollit. [24]
Grupet kelte ishin ende njësitë kryesore politike në Ballkanin verior nga shekulli IV deri në shekullin e I p.e.s.. Boii kontrollonte pjesën më të madhe të Panonisë veriore gjatë shekullit të 2-të p.e.s., dhe përmendet gjithashtu se kishte pushtuar territorin e Sllovakisë moderne. Mësojmë për fise të tjera të konfederatës Boiane që banojnë në Panoni. Kishte Taurisci në luginën e sipërme të Savës, në perëndim të Sisakut, si dhe Anarti, Osi dhe Cotini në pellgun e Karpateve . Në luginën e poshtme të Savës, Scordisci kishin shumë pushtet mbi fqinjët e tyre për më shumë se një shekull.
Gjysma e fundit e shekullit I p.e.s. solli shumë ndryshime në marrëdhëniet e pushtetit të fiseve barbare në Panoni. Humbja e konfederatës Boiane nga mbreti Geto - Dacian Burebista kufizoi ndjeshëm kontrollin kelt të pellgut Karpate dhe një pjesë e keltizimit u kthye. Sidoqoftë, më shumë fise kelte shfaqen në burime. Hercuniates dhe Latobici migruan nga rajonet veriore (Gjermania). Janë hasur gjithsej fise të reja, që mbajnë emra latinë (të tillë si Arabiates ), që ndoshta përfaqësojnë krijime të reja të gdhendura nga konfederata e mundur Boiane. Për të dobësuar më tej hegjemoninë kelte në Panoni, romakët zhvendosën Azali Panno-Ilirë në Panoninë veriore. Dominimi politik i gëzuar më parë nga Keltët u la në hije nga konfederatat më të reja barbare, të tilla si Marcomanni dhe Iazyges . Pavarësia e tyre etnike humbi gradualisht pasi ata u përthitën nga popujt dakë, ilirë dhe gjermanikë përreth, megjithëse emrat kelt mbijetuan deri në shekullin e III të erës sonë. [25]
Shih edhe
[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]Referime
[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]- ^ a b Ó hÓgáin, Daithí (2002). The Celts. A history. Boydell Press. ISBN 0-85115-923-0.
{{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri|language=(Ndihmë!) - ^ a b c d Mócsy, András (1974). Pannonia and Upper Moesia. A History of the Middle Danube Provinces of the Roman Empire. Translated by S. Frere. Routledge & Kegan Paul. ISBN 978-0-7100-7714-1.
{{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri|language=(Ndihmë!) - ^ a b c Stipčević, Aleksandar (1977). The Illyrians. Translated by Stojana Čulić Burton. Park Ridge, New Jersey: Noyes Press. fq. 44.
{{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri|language=(Ndihmë!) - ^ a b Green, Peter. Alexander to Actium. fq. 133.
{{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri|language=(Ndihmë!) - ^ a b c d e Pausanias (2013). "Description of Greece". livius.org. Translated by Peter Levi. Arkivuar nga origjinali më 3 mars 2016. Marrë më 12 gusht 2013.
{{cite web}}: Mungon ose është bosh parametri|language=(Ndihmë!) - ^ "Justin Book XXIV". Justin. forumromanum.org. Arkivuar nga origjinali më 29 maj 2012. Marrë më 2008-09-21.
{{cite web}}: Mungon ose është bosh parametri|language=(Ndihmë!)Mirëmbajtja CS1: Adresë e papërshtatshme (lidhja) - ^ "Memnon: History of Heracleia". attalus.org. 2011. Marrë më 12 gusht 2013.
{{cite web}}: Mungon ose është bosh parametri|language=(Ndihmë!) - ^ Kruta, Venceslas. Les Celtes, histoire et dictionnaire. fq. 493.
{{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri|language=(Ndihmë!) - ^ Cunliffe, Barry (1997). The Ancient Celts. Oxford: Oxford University Press. fq. 80–81. ISBN 0-14-025422-6.
{{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri|language=(Ndihmë!) - ^ The term is a calque of the parallel French Grande expédition, that indicates, in French scholarly usage, the 279 BC surge of military campaigns on Greece.
- ^ Brennus is said to have belonged to an otherwise unknown tribe called the Prausi. See: Strabo, Geography 4:1.13. Not to be confused with the Brennus of the previous century, who sacked Rome in 387 BC.
- ^ Some writers suppose that Brennus and Acichorius are the same person, the former being only a title and the latter the real name. Schmidt, "De fontibus veterum auctorum in enarrandis expeditionibus a Gallis in Macedoniania susceptis," Berol. 1834
- ^ Smith, William (1867). "Acichorius". përmbledhur nga Smith, William (red.). Dictionary of Greek and Roman Biography and Mythology. Vëll. 1. Boston, MA. fq. 12. Arkivuar nga origjinali më 2005-12-17. Marrë më 2008-09-07.
{{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri|language=(Ndihmë!)Mirëmbajtja CS1: Mungon shtëpia botuese te vendodhja (lidhja) - ^ Andrew, Paul Johstono (2012). Military Institutions and State Formation in the Hellenistic Kingdoms, Galaterschlacht and Royal Legitimacy, Department of History, Duke University, p. 85
- ^ Books and Research Papers on the History of Macedonia and the Greek Heritage Collection, Blue Vergina Sun, Macedonia, Greece, 2013, p. 159-160
- ^ Tarn, W.W. (1913). Antigonas Gonatas. Oxford: Clarendon Press. fq. 148.
{{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri|language=(Ndihmë!) - ^ a b Pausanias (1918). Description of Greece: 10.23.1. Translation by W.H.S. Jones & H.A. Ormerod. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press. Marrë më 12 gusht 2013.
{{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri|language=(Ndihmë!) - ^ "Epitome of Pompeius Trogus' Histories". Junianus Justinus. attalus.org. Marrë më 2008-09-21.
{{cite web}}: Mungon ose është bosh parametri|language=(Ndihmë!) - ^ Pausanias (2013). "Description of Greece". livius.org. Translated by Peter Levi. Arkivuar nga origjinali më 3 mars 2016. Marrë më 12 gusht 2013.
{{cite web}}: Mungon ose është bosh parametri|language=(Ndihmë!) - ^ "Junianus Justinus, Epitome of Pompeius Trogus' Philippic Histories". attalus.org. Marrë më 2008-09-21.
{{cite web}}: Mungon ose është bosh parametri|language=(Ndihmë!) - ^ "Strabo, Geography". penelope.uchicago.edu. Marrë më 2008-09-21.
{{cite web}}: Mungon ose është bosh parametri|language=(Ndihmë!) - ^ As did, for example, Peter Berresford Ellis, in his The Celtic Empire, Constable, 1990, pp. 82–84.
- ^ "Celtic Settlement in North-Western Thrace during the Late Fourth and Third Centuries BC" (PDF). Nikola Theodossiev. caorc.org. Marrë më 2008-09-21.
{{cite web}}: Mungon ose është bosh parametri|language=(Ndihmë!) - ^ Cunliffe (1997), p.83
- ^ Rankin, H. D. (1987). Celts and the Classical World. London & Sydney: Croom Helm. fq. 17. ISBN 0-7099-2295-7.
{{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri|language=(Ndihmë!)