Kostum tarian
Kostum tarian ialah pakaian yang dipakai oleh penari semasa membuat persembahan di hadapan penonton. Kostum tarian mungkin direka khas untuk digunakan dalam karya tarian tertentu, atau mungkin mempunyai reka bentuk tradisional, seperti yang digunakan dalam beberapa upacara dan tarian rakyat. Lazimnya, pakaian tarian direka untuk mengharmonikan tarian dan tidak menghalang pergerakan penari.
Apabila dicipta bagi karya tertentu, kostum mungkin direka untuk mendedahkan atau meningkatkan gaya tarian atau untuk menyerlahkan visi artistik koreografer, atau untuk menarik perhatian penonton, serta boleh menjadi gabungan sebab-sebab ini. Sesuatu kostum mungkin menggambarkan atau berkaitan dengan beberapa ciri, gaya atau tema tarian. Ia mungkin muat longgar atau mungkin bersesuaian bentuk untuk menekankan bentuk badan penari.[1] Kostum direka mengikut keperluan estetik, pergerakan penari yang dijangkakan dan bajet. Pelbagai orang boleh bekerjasama dalam mereka bentuk pakaian, termasuk koreografer, pereka kostum, tukang pakaian (tukang jahit), dan penari.
Sejarah
[sunting | sunting sumber]Pada abad ke-19 dan ke-20, Marie Camargo mempengaruhi perubahan dalam pakaian tarian dengan meninggalkan korset tradisional dan menari tanpa alas kaki dengan lengan dan kaki terdedah.[1] Kemudian, Isadora Duncan memperkenalkan wajah baharu kepada kostum tarian, yang diilhamkan oleh kebudayaan Yunani, yang merangkumi tunik dan skarf yang sesuai dengan bentuk badan dan garisan badan yang terdedah.[1][2]
Reka bentuk
[sunting | sunting sumber]bahan
[sunting | sunting sumber]Jumlah cahaya yang diserap dan dipantulkan oleh bahan mungkin menjadi faktor dalam pemilihan bahan. Juga, tarian adalah mengenai pergerakan, jadi cara kain tergantung atau bergerak pada penari adalah penting.[3] Bahan ringan seperti sutera bergerak lebih cepat dan mudah serta cenderung mengalir ke seluruh badan. Fabrik boleh tegang seperti jersi, sutera, sifon, Georgette dan Lycra biasanya digunakan kerana ia tidak menyekat pergerakan. Bahan semula jadi seperti Kapas atau sutera lazimnya digunakan apabila pakaian itu hendak dicelup kerana ia menyerap pewarna dengan baik. Kain keras biasanya digunakan untuk mencipta rupa kotak, segi empat sama atau tidak bergerak.[4]
Warna
[sunting | sunting sumber]Warna kostum boleh digunakan mengasingkan penari, dan warna kostum biasanya berbeza dengan pencahayaan, aksesori dan prop yang digunakan dalam tarian. Selain itu, warna boleh mempengaruhi emosi penonton dan, akibatnya, warna kostum boleh dipilih mengikut kaitannya dengan emosi yang dinyatakan dalam tarian. Contohnya, ungu boleh menimbulkan rasa dingin sementera merah boleh menimbulkan perasaan hangat.[3] Warna juga boleh menjadi simbolik; contohnya, hijau menimbulkan perasaan iri hati dan putih menyerlahkan kesucian.[2] Kostum kadangkala akan menggabungkan lapisan warna yang didedahkan apabila penari bergerak.[2]
Warna kostum boleh digunakan untuk meningkatkan garis dan bentuk badan, dan ia boleh dipilih untuk melengkapkan bentuk badan atau warna kulit penari. Warna yang lebih gelap boleh membuat penari kelihatan lebih langsing, manakala warna yang lebih terang cenderung membuat penari kelihatan lebih besar.[4] Cetakan ketara atau kombinasi warna yang berani sering dielakkan kerana ia boleh memesongkan garisan badan dan, dalam kes pakaian ketat, cenderung menjadikan penari kelihatan lebih besar.[1] Di samping itu, warna yang kuat dan pekat boleh memenatkan mata.[3] Peralihan warna sering dilaksanakan menggunakan kecerunan, kerana kontras warna yang tajam cenderung untuk memotong badan secara visual menjadi beberapa bahagian.[4]
Tekstur dan corak
[sunting | sunting sumber]Tekstur dan corak kostum boleh menekankan atau meminimumkan bahagian badan penari. Sebagai contoh, garis menegak memanjangkan dan menipiskan badan secara visual, dan garis mendatar memendekkan dan melebarkannya.[4] Tekstur dan corak kostum dibuat menggunakan teknik lorekan, tampalan, celupan ikat dan aplikasi seperti melukis dengan pen fabrik atau melukis pada fabrik, menyembur fabrik atau menjahit pada fabrik. Stensil biasanya digunakan semasa melukis atau menyembur pada kain pakaian.[1]Apabila menggunakan appliqué pada bahan yang boleh diregangkan, penari biasanya akan memakai kostum supaya reka bentuk tidak akan diherotkan.[4]
Kasut
[sunting | sunting sumber]Sesetengah gaya tarian memerlukan jenis kasutarian tertentu. Kasut biasanya dipilih untuk mengharmonikan pakaian, dengan mengambil kira keselamatan dan mengelakkan kecederaan. Dalam sesetengah kes, kasut mungkin sebati dengan pakaian supaya ia tidak menarik perhatian pada kaki. Jika tarian itu melibatkan banyak pusingan, kasut biasanya akan menutup bebola kaki untuk membolehkan penari membelok dengan lebih mudah.[3]
Pembinaan
[sunting | sunting sumber]Kostum tarian direka bentuk supaya penari boleh bergerak di dalamnya mengikut keperluan tanpa merosakkannya. Sebagai contoh, jika seorang penari akan diangkat, kostum itu biasanya akan direka bentuk sedemikian rupa sehingga jari-jari pengangkat tidak mungkin tersangkut pada pakaian. Dalam sesetengah kes, lubang lengan dipotong sangat tinggi untuk memastikan pergerakan bebas di ketiak.
Kostum selalunya mempunyai ciri pembinaan khas dan mungkin juga mempunyai aksesori seperti lengan palsu, kolar, manset, gelang tangan dan selendang.[4] Selalunya, pakaian mesti menampung perubahan pantas; ini biasanya difasilitasi dengan Velcro atau pengikat cangkuk.[4] Dalam sesetengah pakaian, bahagian bawah fabrik ditimbang supaya ia akan bergerak secara bergaya.[5] Lapisan boleh digunakan untuk meletakkan pakaian dalam era atau kelompok etnik tertentu[3] dan memberikan bentuk, kualiti pergerakan dan arah, dan menonjolkan titik-titik menarik.[6]
Rujukan
[sunting | sunting sumber]- ^ a b c d e Penrod, James (2004). The Dancer Prepares: Modern Dance for Beginners (ed. 5th). McGraw-Hill.
- ^ a b c Dance: the Art of Production (ed. 3rd). Princeton Book Co. 1998.
- ^ a b c d e A Guide to Dance Production "on with the show". National Dance Association of the American Alliance for Health Physical Education Recreation and Dance. 1981.
- ^ a b c d e f g Cooper, Susan (1998). Staging Dance. A&C Black.
- ^ Ellfeldt, Lois (1971). Dance Production Handbook, or, Later is Too Late (ed. 1st). National Press Books.
- ^ Joiner, Betty (1937). Costumes for the Dance. A. S. Barnes.