Insurans hayat

Sijil insurans hayat yang dikeluarkan oleh Yorkshire Fire & Life Insurance Company kepada Samuel Holt, Liverpool, England, 1851. Dipamerkan di Muzium British di London

Insurans hayat (juga dikenali sebagai insurans nyawa) ialah satu kontrak antara pemegang polisi insurans dan syarikat insurans, di mana syarikat insurans berjanji untuk membayar sejumlah wang benefisiari yang ditetapkan apabila berlaku kematian orang yang diinsuranskan (selalunya pemegang polisi). Bergantung pada kontrak, peristiwa lain seperti penyakit terminal atau penyakit kritikal juga boleh mencetuskan pembayaran. Pemegang polisi biasanya membayar premium, sama ada secara tetap atau sekali gus. Faedah mungkin termasuk perbelanjaan lain, seperti perbelanjaan pengebumian.

Polisi hayat adalah kontrak sah dan syarat setiap kontrak menerangkan had kejadian orang yang diinsuranskan. Selalunya, pengecualian khusus yang ditulis ke dalam kontrak mengehadkan liabiliti penanggung insurans; contoh biasa termasuk dakwaan yang berkaitan dengan bunuh diri, penipuan, peperangan, rusuhan dan kekecohan awam. Kesukaran mungkin timbul apabila sesuatu peristiwa tidak ditakrifkan dengan jelas, contohnya: orang yang diinsuranskan telah menanggung risiko secara sedar dengan bersetuju dengan prosedur perubatan eksperimen atau dengan mengambil ubat yang mengakibatkan kecederaan atau kematian.

Insurans hayat moden mempunyai beberapa persamaan dengan industri pengurusan aset, dan penanggung insurans hayat telah mempelbagaikan penawaran produk mereka kepada produk persaraan seperti anuiti.

Kontrak berasaskan hayat cenderung terbahagi kepada dua kategori utama:

• Polisi perlindungan: direka bentuk untuk memberikan faedah, biasanya bayaran sekali gus, sekiranya berlaku kejadian tertentu. Reka bentuk polisi perlindungan bentuk biasa—lebih biasa pada tahun-tahun lepas ialah insurans sementara.
• Polisi pelaburan: objektif utama polisi ini adalah untuk memudahkan pertumbuhan modal dengan premium biasa atau tunggal. Bentuk biasa (di Amerika Syarikat) ialah polisi seumur hidup, hayat sejagat dan hayat boleh ubah.

Gambaran keseluruhan

Pihak yang membuat kontrak

Orang yang bertanggungjawab membuat pembayaran untuk polisi ialah pemilik polisi, manakala yang diinsuranskan ialah orang yang kematiannya akan mencetuskan pembayaran manfaat kematian. Pemilik dan orang yang diinsuranskan mungkin atau mungkin bukan orang yang sama. Contohnya, jika Saiful membeli polisi ke atas nyawanya sendiri, dia adalah pemilik dan pihak yang diinsuranskan. Tetapi jika Aminah, isterinya, membeli polisi nyawa Saiful, Aminah adalah pemilik manakala Saiful adalah orang yang diinsuranskan. Pemilik polisi adalah penjamin dan mereka akan menjadi orang yang membayar untuk polisi tersebut. Pihak yang diinsuranskan adalah peserta dalam kontrak, tetapi tidak semestinya pihak yang terlibat dalam kontrak tersebut.

Carta insurans hayat

Benefisiari menerima hasil polisi selepas kematian orang yang diinsuranskan. Pemilik menetapkan benefisiari, tetapi benefisiari bukan pihak kepada polisi. Pemilik boleh menukar benefisiari melainkan polisi mempunyai penetapan benefisiari yang tidak boleh ditarik balik. Jika sebuah polisi mempunyai benefisiari yang tidak boleh ditarik balik, sebarang perubahan benefisiari, penetapan polisi atau peminjaman nilai tunai memerlukan persetujuan benefisiari asal.

Dalam kes di mana pemilik polisi bukan pihak yang diinsuranskan (juga dirujuk sebagai celui qui vit atau CQV), syarikat insurans telah berusaha untuk mengehadkan pembelian polisi kepada mereka yang mempunyai kepentingan boleh insurans dalam CQV. Untuk polisi insurans hayat, ahli keluarga terdekat dan rakan kongsi perniagaan biasanya didapati mempunyai kepentingan boleh insurans. Syarat kepentingan boleh insurans biasanya menunjukkan bahawa pembeli sebenarnya akan mengalami beberapa jenis kerugian jika CQV mati. Keperluan sedemikian menghalang orang ramai daripada mendapat manfaat daripada pembelian dasar spekulatif semata-mata ke atas orang yang mereka jangka akan mati. Dengan tiada syarat kepentingan boleh insurans, risiko bahawa pembeli akan membunuh CQV untuk hasil insurans adalah besar. Dalam sekurang-kurangnya satu kes, syarikat insurans yang menjual polisi kepada pembeli tanpa kepentingan boleh insurans (yang kemudiannya membunuh CQV untuk hasil), didapati bertanggungjawab di mahkamah kerana menyumbang kepada kematian yang salah untuk mangsa (Liberty National Life v. Weldon, 267 Ala.171 (1957)).

Syarat kontrak

Pengecualian khas mungkin dikenakan, seperti klausa bunuh diri, di mana polisi menjadi batal dan tidak sah jika orang yang diinsuranskan meninggal dunia akibat bunuh diri dalam masa yang ditetapkan (biasanya dua tahun selepas tarikh pembelian; sesetengah negeri menyediakan klausa bunuh diri satu tahun berkanun). Sebarang salah nyata oleh pihak yang diinsuranskan dalam permohonan juga boleh menjadi alasan untuk pembatalan. Kebanyakan negeri AS, sebagai contoh, menetapkan tempoh kebolehcabaran maksimum, selalunya tidak lebih daripada dua tahun. Hanya jika pihak yang diinsuranskan meninggal dunia dalam tempoh ini, syarikat insurans mempunyai hak undang-undang untuk membantah tuntutan atas dasar salah nyata dan meminta maklumat tambahan sebelum memutuskan sama ada untuk membayar atau menafikan tuntutan.

Jumlah muka polisi ialah jumlah awal yang akan dibayar oleh polisi semasa kematian pihak yang diinsuranskan atau apabila polisi matang, walaupun manfaat kematian sebenar boleh memperuntukkan lebih besar atau lebih kecil daripada jumlah muka tersebut. Polisi ini matang apabila pihak yang diinsuranskan meninggal dunia atau mencapai umur tertentu (seperti 100 tahun).

Kos, kebolehinsurans, dan pengunderaitan

Syarikat insurans mengira harga polisi (premium) pada tahap yang mencukupi untuk membiayai tuntutan, menampung kos pentadbiran dan memberikan keuntungan. Kos insurans ditentukan menggunakan jadual kematian yang dikira oleh aktuari. Jadual kematian ialah jadual berasaskan statistik yang menunjukkan jangkaan kadar kematian tahunan bagi orang pada umur yang berbeza. Memandangkan orang ramai lebih cenderung untuk mati apabila mereka semakin tua, jadual kematian membolehkan syarikat insurans mengira risiko dan meningkatkan premium mengikut umur dengan sewajarnya. Anggaran sedemikian boleh menjadi penting dalam peraturan percukaian.

Pada tahun 1980-an dan 1990-an, jadual Pilihan dan Ultimate Asas SOA 1975-80 ialah titik rujukan biasa, manakala jadual VBT 2001 dan CSO 2001 diterbitkan lebih terkini. Selain parameter asas umur dan jantina, jadual yang lebih baharu juga mengambil kira jadual kematian berasingan untuk perokok dan bukan perokok, dan jadual CSO memasukkan jadual berasingan untuk kelas pilihan.

Jadual kematian menyediakan garis asas untuk kos insurans, tetapi sejarah kesihatan dan keluarga pemohon individu juga diambil kira (kecuali dalam kes polisi Kumpulan). Penyiasatan dan penilaian yang terhasil ini dipanggil pengunderaitan. Soalan kesihatan dan gaya hidup ditanya, dengan respons tertentu mungkin memerlukan penyiasatan lanjut.

Faktor khusus yang boleh dipertimbangkan oleh pengunderait termasuk:

• Sejarah perubatan peribadi;
• Sejarah perubatan keluarga;
• Rekod pemanduan;
• Matriks ketinggian dan berat, atau dikenali sebagai BMI (Indeks Jisim Badan).

Berdasarkan faktor di atas dan tambahan, pemohon akan ditempatkan ke dalam salah satu daripada beberapa kelas penarafan kesihatan yang akan menentukan premium yang dibayar sebagai pertukaran untuk insurans di pembawa tertentu itu.

Rujukan

Sumber umum

• Kutty, Shashidharan (12 August 2008). Managing Life Insurance. PHI Learning Pvt. Ltd. ISBN 978-81-203-3531-8.
• Oviatt, F. C. "Economic place of insurance and its relation to society" in American Academy of Political and Social Science; National American Woman Suffrage Association Collection (Library of Congress) (1905). Annals of the American Academy of Political and Social Science. XXVI. Published by A. L. Hummel for the American Academy of Political and Social Science. m/s. 181–191. Dicapai pada 8 June 2011.
• Rothstein, Mark A. (2004). Genetics and Life Insurance: Medical Underwriting and Social Policy. MIT Press. ISBN 978-0-262-18236-2.