Charles Barkley
.jpg)
Charles Wade Barkley, nado o 20 de febreiro de 1963 en Leeds, un barrio das afóras de Birmingham (Alabama), é un ex xogador de baloncesto estadounidense que xogou durante dezaseis tempadas como profesional na NBA, nas décadas dos anos 1980 e 1990. Está considerado un dos mellores aleiros altos na historia da liga. Chamábanlle "O Gordo" polo seu sobrepeso, mais a pesar da súa escasa estatura para loitar cos pivotes, chegou a ser máximo reboteador da NBA na tempada 1986-87 xogando en Philadelphia 76ers cunha media de 14,6 rebotes por partido.
Foi seleccionado no mellor quinteto da liga en tres ocasións, no segundo en cinco e no terceiro nunha. En 1993 foi elixido MVP da tempada e tres anos despois entre os "cincuenta mellores xogadores da historia da NBA". En 1992 e 1996 disputou os Xogos Olímpicos, gañando a medalla de ouro en ambos os anos. A partir de 2006 forma parte do prestixioso Basketball Hall of Fame. Dende que se retirou do baloncesto, Barkley iniciou unha exitosa carreira como analista da TNT nos partidos da NBA. Ademais, Barkley ten escrito unha gran cantidade e libro e ten amosado o seu interese na política, mesmo anunciando que se presentará como candidato a Gobernador de Alabama, o seu Estado natal, en 2014.[1]
Traxectoria deportiva
[editar | editar a fonte]Instituto
[editar | editar a fonte]Barkley asistiu ao Instituto Leeds, onde debido á súa altura comezou xogando dende o banco. Con todo, durante o verán creceu bastantes centímetros, o que lle fixo un oco no equipo titular no seu último ano, tendo unha media de 19,1 puntos e 17,9 rebotes por partido. Liderou ao seu equipo a un balance de 26-3 e até as semifinais estatais. A pesar do seu xogo, ningunha universidade se interesou por el até as semifinais estatais, partido no que anotou 26 puntos ante Bobby Lee Hurt, fichaxe da Universidade de Alabama.[2] Un asistente do adestrador Sonny Smith da Universidade de Auburn presenciou o encontro e definiulle como "un tipo gordo... que xoga como o vento".[3] Barkley asistiu finalmente a Auburn e licenciouse en empresariais.
Universidade
[editar | editar a fonte]Barkley xogou cos Tigers durante tres tempadas. Aínda que tivo en moitas ocasións problemas de peso (chegando a pesar 136 quilos), a súa carreira foi sobresaliente e liderou a liga en rebotes cada ano. Converteuse nun xogador moi popular, excitando á afección con tapóns e mates a pesar da súa altura e desmesurado peso. Debido ao seu físico e habilidades foi coñecido co alcume de "The Round Mound of Rebound".
Na súa carreira en Auburn, Barkley xogou como pivote a pesar de ser considerablemente máis baixo que todos os seus pivotes rivais. Recibiu numerosos premios, incluídos o mellor xogador da Southeastern Conference en 1984, dúas veces no mellor quinteto da SEC e unha selección no terceiro equipo do All-American en 1984.[4] Ademais, Barkley foi nomeado mellor xogador da década dos 80 da SEC polo xornal Birmingham Post-Herald.
No seu tres anos universitarios, Barkley fixo 14,1 puntos cun 65,2% en tiros de campo, 9,6 rebotes, 1,6 asistencias e 1,7 tapóns por partido.[5] En 1984, apareceu por única vez no torneo da NCAA e finalizou con 23 puntos, 80% en tiro, 17 rebotes, 4 asistencias, 2 roubos de balón e 2 tapóns. O 30 de marzo de 2001, o seu dorsal 34 foi oficialmente retirado por Auburn.
NBA
[editar | editar a fonte]Philadelphia 76ers
[editar | editar a fonte]
Tras o seu ano júnior en Auburn, Barkley decidiu deixar a universidade e declararse elixible para o Draft da NBA de 1984. Foi seleccionado na quinta posición por Philadelphia 76ers, dous postos detrás de Michael Jordan. Uniuse a un veterano equipo que incluía a Julius Erving, Moses Malone e Maurice Cheeks; xogadores que gañaran o campionato cos Sixers en 1983. Baixo a tutela de Malone, Barkley foi capaz de controlar os seus problemas de peso e aprendeu a preparar e condicionarse correctamente para un partido. Fixo 14 puntos e 8,6 rebotes por noite na súa primeira tempada na liga, sendo elixido no mellor quinteto de "rookies".[6] En playoffs, os 76ers avanzaron até as Finais de Conferencia, pero foron freados por Boston Celtics en cinco partidos.[7] Na súa primeira postemporada na NBA, Barkley achegou 14,9 puntos e 11,1 rebotes por encontro.
Durante o seu segundo ano, Barkley converteuse no máximo reboteador do equipo con 12,8 por partido e no segundo máximo anotador con 20 por noite. Como á-pivote titular do equipo, foi nomeado no segundo mellor quinteto da tempada e fixo nas eliminatorias 25,0 puntos cun 57,8% en tiros de campo e 15,8 rebotes por partido. A pesar do seu enorme traballo, Milwaukee Bucks eliminou os 76ers nas Semifinais de Conferencia por un axustado 4-3. Na tempada 1986-87, Malone foi traspasado a Washington Bullets e Barkley asumiu o control como líder do equipo. Conseguiu o seu primeiro título como máximo reboteador da liga con 14,6 por partido e liderou tamén a liga en rebotes ofensivos facendo 5,7 por partido. Durante a tempada regular achegou 23 puntos cun 59,4% en tiros, disputando o seu primeiro All-Star Game e formando parte do segundo mellor quinteto da liga por segundo ano consecutivo. En play-offs, as súas medias foron de 24,6 puntos e 12,6 rebotes por encontro, caendo de novo ante os Bucks esta vez en primeira rolda.
A seguinte tempada Erving anunciou a súa retirada do baloncesto e Barkley converteuse na xogador franquía. Xogando 80 partidos e facendo 28,3 puntos cun 58,7% en tiros de campo e 11,9 rebotes por noite, Barkley apareceu no seu segundo All-Star Game consecutivo e por primeira vez foi elixido no mellor quinteto da tempada. O seu singular estado de celebridade como xogador franquía dos 76ers deu como resultado a súa primeira aparición na portada da prestixiosa revista deportiva Sports Illustrated. Por primeira vez desde a tempada 1974-75, os 76ers non se clasificaron para as eliminatorias. Na seguinte tempada, Barkley continuou nos seus números; 25,8 puntos, 57,9% en tiros e 12,5 rebotes por partido, xogando o seu terceiro All-Star Game consecutivo e sendo nomeado novamente no mellor quinteto da liga. Con todo, a pesar de que Barkley contribuíu con 27 puntos, 64,4% en tiros, 11,7 rebotes e 5,3 asistencias, os 76ers foron eliminados en primeira rolda por New York Knicks.
Durante a tempada 1989-90, a pesar de recibir máis votos para o primeiro lugar,[8] Barkley finalizou segundo na votación do MVP da tempada detrás de Magic Johnson, base de Los Angeles Lakers. A pesar diso, foi nomeado xogador do ano por The Sporting News e Basketball Weekly. fixo 25,2 puntos, 11,5 rebotes e un 60% en tiros de campo, sendo elixido no mellor quinteto da tempada por terceiro ano consecutivo e aparecendo unha vez máis no All-Star. Liderou aos 76ers a 53 vitorias na tempada regular, perdendo con Chicago Bulls nas Semifinais de Conferencia.[9] Nunha nova postemporada sen éxito, Barkley fixo 24,7 puntos e 15,5 rebotes por partido. O seu excepcional xogo continuou na súa sétima tempada como profesional, tendo como números 27,6 puntos, 57% en tiros e 10,1 rebotes por encontro e sendo nomeado MVP do All-Star tras liderar ao Oeste á vitoria por 116-114 con 17 puntos e 22 rebotes, mellor marca reboteadora nun All-Star desde os 22 de Wilt Chamberlain en 1967. En play-offs, caeu de novo ante os Bulls en Semifinais de Conferencia, con Barkley contribuíndo con 24,9 puntos e 10,5 rebotes por noite.
A tempada 1991-92 foi a última de Barkley nos 76ers e nela cambiou o seu dorsal 34 polo 32 en honra a Magic Johnson,[10] xogador que anunciou a súa retirada profesional ao contraer o virus da SIDA. A pesar de que o número 32 estaba retirado na franquía en honra a Billy Cunningham, foi posto de novo en funcionamento exclusivamente para Barkley. Na súa última campaña como xogador dos Sixers, Barkley fixo 23,1 puntos, 55,2% en tiros e 11,1 rebotes por partido. Finalizou a súa carreira nos 76ers como o cuarto máximo anotador na historia da franquía con 14.184 puntos, terceiro en media de puntos con 23,3 por partido, terceiro en rebotes con 7.079, oitavo en asistencias con 2.279 e segundo en porcentaxe de tiros de campo con 57,6%. Liderou aos 76ers en rebotes e porcentaxe de tiros de campo en sete tempadas consecutivas e en anotación en seis. Con todo, tras varios anos fracasando en "play-offs" e cos 76ers cunha marca de 35-47 na 1991-92,[11] Barkley pediu o traspaso. O 17 de xullo de 1992 foi enviado a Phoenix Suns por Jeff Hornacek, Tim Perry e Andrew Lang.
Durante as súas oito tempadas en Filadelfia, converteuse nun dos xogadores máis populares da NBA, tendo a súa propia figura publicada pola compañía de xoguetes Kenner e tamén a súa propia liña de zapatos por Nike. Con todo, o seu xogo aberto e agresivo tamén causou problemas e polémicas, como a pelexa co pivote Bill Laimbeer de Detroit Pistons en 1990, un espectáculo que trouxo múltiples multas por parte da NBA,[12] ou cuspir a un fan. Este último incidente debeuse a que unha parte do público constantemente insultou racialmente a Barkley durante un partido contra New Jersey Nets en marzo de 1991, polo que o xogador virouse e cuspiu por erro a unha moza. Rod Thorn, o por entón Presidente de Operacións da NBA, suspendeu a Barkley sen soldo e con 10.000 dólares de multa.
Phoenix Suns
[editar | editar a fonte]O traspaso de Barkley aos Suns beneficiou tanto ao xogador como ao seu novo equipo. Promedió 25,6 puntos, 52% en tiros de campo, 12,2 rebotes e 5,1 asistencias por partido, liderando aos Suns á mellor marca da NBA, 62-20. Barkley foi nomeado MVP da tempada no seu primeiro ano en Phoenix, ademais de disputar o seu sétimo All-Star Game consecutivo. Converteuse no terceiro xogador na historia en ser MVP na primeira tempada no seu novo equipo tras ser traspasado, ademais de guiar aos Suns ás súas primeiras Finais da NBA desde 1976, perdendo ante Chicago Bulls en seis partidos. En playoffs, Barkley asinou 26,6 puntos e 13,6 rebotes por partido.
Na tempada 1993-94, Barkley xogou con moitos problemas de lesións, facendo 21,6 puntos e 11,2 rebotes en 65 partidos. Foi seleccionado para disputar o All-Star Game, aínda que non o puido xogar por lesión, e nomeado no segundo mellor quinteto da liga. Con Barkley loitando contra as contusións, os Suns conseguiron un balance de 56-26 e chegaron até as Semifinais de Conferencia. A pesar de comezar a serie ante Houston Rockets gañando por 2-0, caeron eliminados en sete partidos en mans dos posteriores campións da NBA. A pesar das lesións, no terceiro partido da primeira rolda que lles enfrontaba a Golden State Warriors, un memorable Barkley anotou 56 puntos con 23 de 31 en tiros de campo, por entón a terceira mellor marca anotadora na historia das eliminatorias. Tras exporse a retirada en pretemporada, Barkley regresou para disputar a súa undécima tempada e gañar a batalla ás lesións. Apareceu por novena vez consecutiva no All-Star Game e fixo 23 puntos e 11,1 rebotes na tempada regular, liderando aos Suns a unha marca de 59-23. En postemporada, a pesar de ir por diante 3-1 nas Semifinais de Conferencia, perderon de novo ante os Rockets en sete partidos. Barkley achegou 25,7 puntos e 13,4 rebotes por encontro en play-offs, pero foi limitado no sétimo partido ante os Rockets por unha lesión de perna. A campaña 1995-96 foi a última de Barkley nos Suns. Liderou ao equipo en anotación, rebotes e roubos de balón, disputando un ano máis o All-Star Game e conseguindo o 22 de novembro de 1995 o seu 18º triplo-dobre. Converteuse no décimo xogador na historia da NBA en conseguir 20.000 puntos e 10.000 rebotes, e nas eliminatorias fixo 25,5 puntos e 13,5 rebotes para caer eliminados por San Antonio Spurs na primeira rolda. No verán, Barkley foi traspasado a Houston Rockets por Sam Cassell, Robert Horry, Mark Bryant e Chucky Brown.
Houston Rockets
[editar | editar a fonte]O traspaso de Barkley aos Rockets en 1996 foi o seu último intento para tentar conseguir un anel de campión. Fichou por un veterano equipo que incluía a dous xogadores nomeados entre os 50 mellores da historia da NBA como eran Hakeem Olajuwon e Clyde Drexler. Continuou con problemas de lesións durante a tempada e soamente xogou 53 partidos, perdéndose ademais catro encontros por sanción. Foi o segundo máximo anotador do equipo con 19,2 puntos cun 48,4% en tiros de campo, sendo a primeira vez desde o seu ano rookie que baixaba dos 20 puntos por partido. Con Olajuwon absorbendo a maior parte do xogo ofensivo dos Rockets, Barkley centrouse máis en rebotear, capturando 13,5 por partido, segunda mellor marca da súa carreira. Os Rockets finalizaron a tempada regular cun balance de 57-25 e chegaron até Finais de Conferencia, onde foron eliminados en seis partidos por Utah Jazz. Barkley promedió 17,9 puntos e 12 rebotes por noite noutra postemporada sen éxito.
A tempada 1997-98 foi outra campaña infestada de lesións para Barkley. Promedió 15,2 puntos e 11,7 rebotes por encontro, finalizando o equipo a tempada cun mediocre 41-41 e caendo en primeira rolda ante os Jazz. Limitado polas lesións, Barkley tan só disputou catro partidos en play-offs, promediando 9 puntos e 5,3 rebotes en 21,8 minutos de xogo. Durante a acurtada tempada do lockout, Barkley só puido disputar 42 partidos, asinando 16,1 puntos e 12,3 rebotes por noite. Converteuse ademais no segundo xogador na historia, tras Wilt Chamberlain, en conseguir 23.000 puntos, 12.000 rebotes e 4.000 asistencias. Tras unha marca dos Rockets de 31-19, a súa participación nas eliminatorias chegou ao seu fin ao primeiro de vez en mans de Los Angeles Lakers. Nos últimos play-offs da súa carreira, Barkley fixo 23,5 puntos e 13,8 rebotes. Finalizou a súa carreira en postemporada cos seguintes números: 22,1 puntos, 54,1% en tiros de campo, 11,7 rebotes e 3,9 asistencias por partido.
No seu último ano na NBA, a súa tempada e carreira na liga culminou prematuramente tras romper o tendón do seu cuadríceps esquerdo o 8 de decembro de 1999 en Filadelfia, onde comezou a súa carreira na NBA. Antes da lesión, as medias de Barkley eran de 14,5 puntos, 47,7% en tiros e 10,5 rebotes por partido. Negándose a que a de lesión sexa a última imaxe na súa carreira, Barkley regresou no último partido da tempada regular tras catro meses fóra das canchas. O 19 de abril de 2000 ante Vancouver Grizzlies en casa, Barkley anotou a súa última canastra tras un rebote ofensivo, disputando seis minutos e conseguindo dous puntos, un rebote e unha asistencia. Tras a canastra, Barkley inmediatamente retirouse e puxo fin á súa magnifica carreira de 16 anos na NBA.
Selección dos Estados Unidos
[editar | editar a fonte]| Cadro de medallas | |||
|---|---|---|---|
| Baloncesto | |||
| Xogos Olímpicos | |||
|
Barcelona 1992 | Estados Unidos | |
|
|
Atlanta 1996 | Estados Unidos | |
| Campionato FIBA Américas | |||
|
|
Portland 1992 | Estados Unidos | |
Barkley disputou os Xogos Olímpicos en 1992 e 1996, gañando a medalla de ouro en ambos os anos como membro da selección estadounidense. En 1992 formou parte da primeira selección formada por xogadores da NBA, compartindo equipo con lendas como Michael Jordan, Magic Johnson, Larry Bird, Scottie Pippen ou Karl Malone. Ese combinado foi coñecido como Dream Team, gañando o seis partidos da clasificación para as olimpíadas e o oito do campionato. O equipo promedió 117,3 puntos por partido e gañou os encontros por unha vantaxe de 43,8 puntos. Barkley liderou ao equipo en anotación con 18 puntos por partido, ademais dun 71,1% en tiros de campo, e conseguindo a por entón mellor marca anotadora nun partido con 30 puntos ante Brasil na vitoria por 127-83. Tamén bateu a marca de porcentaxe de triplos cun 87,5%, capturou 4,1 rebotes e roubou 2,6 balóns por encontro.
Nos Xogos Olímpicos de Atlanta de 1996, Barkley liderou ao equipo en anotación, rebotes e porcentaxe de tiros de campo. Promedió 12,4 puntos, 81,6% en tiros e 6,6 rebotes, axudando á selección norteamericana a un perfecto balance de 8-0 e gañando a medalla de ouro.
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ Charles Barkley tells Brown racism is a cancer
- ↑ Charles Barkley - Contemporary Black Biography
- ↑ Michael Wilbon, "Barkley: the Great Wide Hope", The Washington Post, 23 de abril de 1984
- ↑ "Estatísticas en Auburn de Charles Barkley". Arquivado dende o orixinal o 06 de outubro de 2007. Consultado o 30 de marzo de 2010.
- ↑ "Web oficial do equipo masculino de baloncesto de Auburn Tigers". Arquivado dende o orixinal o 11 de marzo de 2010. Consultado o 30 de marzo de 2010.
- ↑ "Estatísticas de Charles Barkley". Arquivado dende o orixinal o 08 de abril de 2010. Consultado o 30 de marzo de 2010.
- ↑ "Marcadores na tempada 1984-85 dos 76ers". Arquivado dende o orixinal o 03 de marzo de 2016. Consultado o 30 de marzo de 2010.
- ↑ Controversia na votación para o MVP
- ↑ "Marcadores na tempada 1989-90 dos 76ers". Arquivado dende o orixinal o 03 de marzo de 2016. Consultado o 30 de marzo de 2010.
- ↑ Barkley cambia o seu dorsal ao 32
- ↑ "Philadelphia 76ers 1991: Estatísticas, premios, historia e máis". Arquivado dende o orixinal o 03 de marzo de 2016. Consultado o 30 de marzo de 2010.
- ↑ Philadelphia Pelexa entre Pistons e Sixers
Véxase tamén
[editar | editar a fonte] |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Charles Barkley  |
Ligazóns externas
[editar | editar a fonte]| Control de autoridades |
|
|---|
- Nados en 1963
- Nados en Birmingham, Alabama
- Xogadores de baloncesto olímpicos dos Estados Unidos de América
- Xogadores de baloncesto da NBA
- Xogadores dos Philadelphia 76ers
- Xogadores dos Phoenix Suns
- Xogadores dos Houston Rockets
- Eleccións no Draft da NBA dos Philadelphia 76ers
- Ala-pivotes de baloncesto
- MVP da Tempada da NBA
- Membros do Salón da Fama da NBA
- Medallistas olímpicos de ouro polos Estados Unidos de América
- Medallistas nos Xogos Olímpicos de 1992
- Medallistas nos Xogos Olímpicos de 1996
- Medallistas olímpicos en baloncesto
- Estadounidenses de ascendencia africana
- Xogadores de baloncesto nos Xogos Olímpicos de 1992
- Xogadores de baloncesto nos Xogos Olímpicos de 1996